Niki:
Αγαπητέ Θανάση, Καπνίζω από 16 χρονών και τώρα είμαι 35 (έχω 2 παιδιά). Το είχα κόψει στα σοβαρά 2 φορές: Μία την Πρωτοχρονιά του 2000 (σαν New Year’s Resolution) που κράτησε λίγους μήνες, και μία με Zyban σε ιατρείο διακοπής καπνίσματος, που κράτησε γύρω στους 8 μήνες. (Επίσης, στις εγκυμοσύνες, αμέσως μετά το θετικό τεστ, δεν πήρα ούτε τζούρα μέχρι που γέννησα, αλλά δεν το μετράω σαν συνειδητή απόφαση για διακοπή γιατί ήξερα πως μόλις γεννήσω θα καπνίσω).
Το τσιγάρο το λάτρευα, αλλά πάντοτε μέσα μου ήθελα και να το κόψω για την υγεία μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, είχα συνέχεια ταχυκαρδίες και συνεχώς νόμιζα ότι παθαίνω ‘καρδιά’ –κάθε χρόνο πήγαινα σε καρδιολόγο για τσεκ απ. Ο οργανισμός μου προφανώς δεν το σήκωνε άλλο.
Μέσες άκρες, κάπνιζα γύρω στα 15-18 στριφτά old holborn κίτρινα, πάντως κάτω από 20 τσιγάρα κυρίως λόγω μπαλκονιού κλπ - αν μου επιτρεπόταν μέσα στο σπίτι, μπροστά στον υπολογιστή/τηλεόραση κλπ, και εγώ δεν ξέρω πού θα’ φτανα. Εξυπακούεται ότι το καλοκαίρι σε μπαλκονάκια/παραλίες, σε γάμους, γιορτές κλπ γινόταν το σώσε!
Το τελευταίο διάστημα πάλι το σκεφτόμουν έντονα, αλλά όλο με αναβολές. Μέχρι που ήρθε το ΔΥΝΑΤΟ trigger: Ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα μας! Κάποιο πολύ αγαπημένο μου συγγενικό πρόσωπο πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα. Παρ’ όλο που είναι το μόνος τύπος καρκίνου πνεύμονα που ΔΕΝ σχετίζεται με το κάπνισμα (ο ασθενής ήταν πολύ περιστασιακός καπνιστής –απ’ τις ‘εξαιρέσεις’ που περιγράφεις), ήταν αρκετό να με ξυπνήσει επιτέλους. Γιατί όταν σε χτυπάει ΚΑΤΑΚΕΦΑΛΑ μια ωραία πρωία, εκεί που ΔΕΝ το περιμένεις… όταν βλέπεις ολοζώντανο το τέρας μπροστά σου να βρυχάται, τώρα, σήμερα, και όχι μια αόριστα μελλοντική ημέρα… Όταν δεις πόσο εύκολο είναι να ξυπνήσεις μια μέρα και να ΜΗΝ έχεις την υγεία σου που θεωρείς ΤΟΣΟ δεδομένη… τότε τα αστεία τελειώνουν!!! Η ανεμελιά, η μαγκιά, η μαλακία που σε δέρνει παίρνει ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ!!
Και είπα στον εαυτό μου: ΤΕΛΟΣ! Μπήκα, λοιπόν, στο ίντερνετ και έψαξα για κάποιες συμβουλές να το κόψω μόνη μου μαχαίρι (η καλύτερη μέθοδος). Είδα πως είναι καλό να ορίσεις μία ημερομηνία από πριν, και μέχρι τότε να το μειώσεις λίγο σταδιακά –έτσι, να παίζει η ιδέα στο μυαλό σου.
31 Μαϊου είχαμε ένα γάμο. Είπα, λοιπόν, στον γάμο θα καπνίσω δίχως αύριο!! Και 1 Ιουνίου το κόβω για πάντα. Έτσι και έκανα. Συμφώνησα με τον άντρα μου για 3 ημέρες να συμπεριφερθούμε σαν να έχω γρίπη. Θα φρόντιζε εκείνος τα παιδιά περισσότερο, θα φρόντιζα να μην έχω πολλή δουλειά, να ξαπλώνω στο κρεβάτι, να μην βγω, κλπ.
Την πρώτη μέρα έκλαιγα. Τη δεύτερη ήμουν καλά. Την Τρίτη πήγα σούπερ μάρκετ και ήθελα να ρίξω κάτω απ’ τα νεύρα μου όλα τα ράφια. Την τέταρτη ήμουν τέλεια. Την Πέμπτη έφαγα φρίκη. Την 6η, 7η ήμουν καλούτσικα. Την 8η,φίλε μου, έπαθα την μεγάλη ΦΡΙΚΗ. Το απόγευμα έπαθα κατάθλιψη. Άρχισαν οι δικαιολογίες. Άρχισαν οι αμφιβολίες. Άρχισαν οι αναβολές. «Μήπως να το κόψω μετά το καλοκαίρι»… «μήπως όχι τώρα με την στεναχώρια»… Έφτασα στο ΤΣΑΚ να πάω στο περίπτερο… Αλλά τι είχε γίνει: λίγες ημέρες πριν, είχα βρει στο ίντερνετ το βιβλίο σου και το είχα παραγγείλει. Και είπα στον εαυτό μου: άντε ας κρατηθώ μέχρι να έρθει το βιβλίο, να το διαβάσω, και αν δεν με βοηθήσει βλέπουμε…
Ε, λοιπόν ήρθε προχθές, στις 10 Ιουνίου, και το βράδυ το διάβασα cover to cover που λένε. Το πρωί που ξύπνησα, ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου ΕΛΕΥΘΕΡΗ!! Το βιβλίο σου είναι πραγματικά λυτρωτικό. Ας μην επεκταθώ σε ΟΛΑ – Όλα όσα λέει είναι καταπληκτικά. Θα πω μόνο τι πραγματικά με συγκλόνισε και βοήθησε εμένα προσωπικά: 1ον: Φυσικά συγκλονιστική η συνειδητοποίηση του τρόπου που δουλεύει η νικοτίνη – το μεγάλο μυστικό. Και το ότι ''το τσιγάρο πραγματικά ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ’'. 2ον: Κατανόησα απόλυτα την μάχη του ενός εαυτού (που θέλει να το κόψει) με τον εαυτό που ΔΕΝ θέλει: το υποσυνείδητο. Το οποίο πάντοτε στο τέλος θα κερδίσει. Το έχω ζήσει άπειρες φορές!! 3ον: Η κατανόηση του Μεγάλου Τρόμου!! Πραγματικά, ο λόγος που έκλαιγα την πρώτη μέρα δεν ήταν η έλλειψη νικοτίνης… ήταν το πένθος, το ότι θα χάσω έναν φίλο για πάντα… το ότι δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ… 4ον: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καθοριστικό για μένα: Απαντήθηκε ένα τεράστιο ερώτημα που είχα πάντα. Πάντοτε αναρωτιόμουν «αφού αποτοξινώθηκα εντελώς απ’ την ουσία (τις δυο φορές που το έκοψα και τις δυο φορές στην εγκυμοσύνη) γιατί το ξαναήθελα και το ξαναάρχισα; Άρα, δεν είναι μόνο ο εθισμός, αλλά πραγματικά το αγαπώ, είναι μέρος του εαυτού μου, της προσωπικότητάς μου, εγώ, η Νίκη πάντοτε θα καπνίζω, το θέλω και στις λύπες, το θέλω και στις χαρές, είμαι άδεια χωρίς αυτό, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό, αν το κόψω θα μου λείπει για πάντα». Αυτό ήταν τεράστια τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προσπάθεια διακοπής και ενίσχυε απείρως τον Μεγάλο Τρόμο. Όταν λοιπόν διάβασα ότι ο συσχετισμός που κάνει το υποσυνείδητο κάπνισμα=χαρά (ανακούφιση ενόχλησης όπως μάθαμε) με τα χρόνια αρχίζει να λειτουργεί και ΑΝΑΠΟΔΑ χαρά=θέλω τσιγάρο, και κατάλαβα με ποιον μηχανισμό ο εγκέφαλός μου μου ‘θύμιζε’ το κάπνισμα ακόμα και μήνες μετά… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ… γιατί τώρα έχω καταλάβει ότι ΔΕΝ το αγαπώ, ΔΕΝ είναι μέρος του εαυτού μου, και ΔΕΝ θα μου λείπει για πάντα… απλά ο εγκέφαλός μου είχε κάνει λάθος συσχετισμούς κλπ (όπως τα περιγράφεις στο βιβλίο). 5ον: Επίσης εξαιρετικά καθοριστικό για μένα ήταν ένα σημείο που ανέφερες έναν αναγνώστη που περιέγραφε «αυτό το ΚΑΤΙ που λείπει». Πραγματικά, το ίδιο ακριβώς είχα πει αυτές τις μέρες στον άντρα μου –«εντάξει, το έκοψα, αλλά τώρα τι θα κάνω στα κενά, στα διαλείμματα, που θα με ‘ανεβάζει’»; Η απάντησή σου στον αναγνώστη μου έσβησε το ερώτημα δια παντός. 6ον: Με θωράκισε απόλυτα η περιγραφή του «Ανόητου Τσιγάρου Ξανακυλίσματος» αλλά και το γεγονός πως είναι ψευδαίσθηση ότι «θα μπορώ να καπνίζω λίγο». Έτσι ακριβώς την πάτησα τις φορές που το είχα κόψει. Νόμιζα ότι αφού το είχα κομμένο, θα μπορούσα να το ελέγξω, να ξεκινήσω σιγά σιγά και να το περιορίσω στα 3 τσιγάρα τη μέρα.
Από την 1η μέχρι την 10η Ιουνίου, πάλευα… το τσιγάρο ήταν κάτι που είχα θυσιάσει για την υγεία μου και για τα παιδιά μου… Από τις 10 Ιουνίου που διάβασα το βιβλίο και μετά, το τσιγάρο είναι κάτι που μια ζωή με κορόιδευε, και τώρα ξέρω το πώς… ΤΟ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ!! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ πια για μένα! Ούτε το σκέφτομαι, ούτε τίποτα!! Ούτε με νοιάζει αν κάποιος καπνίσει σαν φουγάρο μέσα στα μούτρα μου…
Η διακοπή του καπνίσματος είναι 5 % Σωματική και 95% Ψυχολογική/Ψυχική/Πνευματική διαδικασία.
Το πρόβλημα της διακοπής του καπνίσματος δεν είναι να κόψεις το τσιγάρο. Αυτό είναι το εύκολο. Το πρόβλημα είναι να ΔΕΧΘΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΠΝΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ. Και σε αυτό, το βιβλίο σου πραγματικά με λύτρωσε!!
Πραγματικά, συγχαρητήρια και σ’ ευχαριστώ!
Θανάσης Αποστόλου:
Νίκη, συγκλονιστική η περιγραφή σου, και ομολογώ ότι βρίσκω κομμάτια της που περιγράφουν και μένα στις εκατοντάδες αποτυχημένες απόπειρες που είχα κάνει κάποτε... Έχεις κάνει ιδανική αφομοίωση του βιβλίου, κι αυτό όχι μόνο λόγω της εξυπνάδας σου, αλλά και γιατί σε βρήκε στην τέλεια στιγμή. Πολλά απ' όσα διάβαζες απαντούσαν σε καυτά ερωτήματα.
Και πάντα πιστεύω ότι αυτό είναι το μυστικό της μάθησης.. Στα σχολεία μας δίνουμε με το τσουβάλι στους μαθητές χιλιάδες ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, για ερωτήματα που δε μας έκαναν ποτέ.. Ενώ το σωστό θα ήταν να τους καλλιεργούμε την περιέργεια. Αν γινόταν αυτό θα αφομοίωναν τέλεια τη διδακτική ύλη.. Αλλά ξέφυγα με γενικούς προβληματισμούς τώρα, οπότε επανέρχομαι..
Θέλω να σου επιστήσω την προσοχή στο ξανακύλισμα. Έχω δει άτομα που έχουν αφομοιώσει τέλεια την πραγματικότητα που περιγράφει το βιβλίο, διαθέτουν το δικό σου αντικαπνιστικό πάθος, κι όμως μετά από Χ εβδομάδες ή μήνες ξανακυλούν. Δεν είναι ότι κάτι δεν έπιασε από τη συνταγή του βιβλίου, ή ότι κάνανε κάποιο σφάλμα στην εφαρμογή της.
Είναι τέτοια η φύση του προβλήματος, πού μία ανέμελη στιγμή μετά από καιρό που θα ανέλθει στην επιφάνεια μία απατηλή υπόσχεση του καπνίσματος, αρπάζουν ένα τσιγαράκι και το καπνίζουν ως τη μέση.. Το αφήνουν στην άκρη, γεύση μέτρια προς αδιάφορη... Κι όμως το τσιγάρο αυτό μπορεί να τους κοστίσει 30.000€ συν ένα πρόωρο θάνατο. Έτσι απλά, από το τίποτα.
Σιγά σιγά λοιπόν πρέπει να περάσεις από το εντυπωσιακό πάθος σου για ελευθερία, στην παγερή αδιαφορία για την άσκοπη εισπνοή/εκπνοή καπνών. Να γίνεις δηλαδή όπως οι μη καπνιστές.
Όσο σίγουρη κι αν νιώθεις, κράτα σε ένα μικρό σημείο του μυαλού σου την αντίδραση έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποτε σε ξαναεπισκεφθεί ο πειρασμός. Αν υψώσεις ανάστημα εκείνη τη στιγμούλα, θα είσαι για πάντα νικήτρια.
Η ιστορία σου, όπως και των άλλων με χαροποιεί πολύ κι ας μη σε ξέρω. Είναι αυτό το "γαμώτο" ρε παιδί μου, που λες: γιατί να χάνονται άδικα ανθρώπινες ευτυχίες;
Θα χαρώ πολύ να μας γράψεις νεότερα για την προσπάθεια, όποτε θελήσεις και ιδίως όταν κλείσεις έτος, αλλά και να σχολιάσεις και να βοηθάς ως "βετεράνος" της απόδρασης άλλα καινούργια μέλη, αν σου βρεθεί χρόνος.. :)
Πάντα επιτυχίες εύχομαι Νίκη! :victory: :victory:
george12:
Καλησπέρα!!!
Με αφορμή το κείμενο της Νίκης πήρα την απόφαση να προσθεσω και γω ΔΥΟ διαπιστώσεις στις οποίες κατέληξα στα 3-4 χρόνια αποτυχημένων επανελλειμένων προσπαθειών (ο Θανάσης γνωρίζει το θέμα) που μου ενίσχυσαν τη επιχειρηματολογία αποχής απο το τσιγάρο και ΔΕΝ τις γραφει το βιβλίο του Θανάση. 1. Παρατήρησα ανθρώπους άνω των 65-70 χρονών που καπνίζουν και τους συγκρινα με αντίστοιχες ηλικίες ανθρώπων που δεν καπνίζουν. Παρατήρησα αδέρφια που έχουν διαφορά ηλικίας 5 ετών και που ο μικρότερος που καπνίζει δείχνει ηλικιακα 5 χρόνια μεγαλύτερος. Παρατήρησα και διαπίστωσα ότι ακόμα και στην ηλικία 20-50 ετών οι καπνιστές με τους μη καπνιστές ξεχωρίζουν αν τους παρατηρήσεις προσεκτικά από το χλωμό πρόσωπο του καπνιστή σε σχέση με τα φρέσκο του μη καπνιστή και από την νευρικότητα στις κινήσεις του καπνιστή σε σχέση με την ενεργητικότητα και την ηρεμία του μη καπνιστή. Το προφανές συμπέρασμα απο την μακρόχρονη παρατήρηση στους ανθρώπους στο περιβάλλον μου, στο δρόμο, παντού, είναι πως.... ακόμα και ποτέ να μην αρρωστήσεις απο τη χρήση του τσιγάρου είναι σιγουρο πως θα σου προσθέσει 10 χρόνια ηλικίας όχι όμως κερδισμενα αλλα χαμενα στην εμφάνιση, στην ενεργητικότητα, στην γαλήνη (παντα θα σε διακατέχει το αγχος ότι μια μερα μπορει να πεθανεις απο αυτο). Κάποιος μου είπε πως αυτο ειναι πολυ λογικό αφού το αίμα (και κατα συνέπεια το σώμα) δεν οξυγονωνεται σωστα όταν οι πνεύμονές σου είναι φραγμένοι από επικαθίσεις της πίσσας και του καπνού γενικότερα.
2. Και παλι παρατηρώντας τους ανθρώπους γυρω μου αυτη τη φορά από την ηλικία των 18 χρονών τους χώρισα σε δύο κατηγορίες. Στους ''παρατημένους'' και στους ''επιτυχημένους''.
Οι παρατημένοι είναι αυτοί που επέλεξαν να συνεχίζουν να καπνίζουν, να τρώνε (μιλάω για την παχυσαρκία), να πίνουν, να καταστρέφονται, να κλαινε τη μοιρα μου και να ψάχνουν να βρουν ποιος φταίει εκτος απο τον εαυτό τους για την κατάστασή τους και για τα αποτελέσματα της ζωής τους σήμερα γιατι πάπντα εβρισκαν μια δικαιολογία να διαλέγουν την εύκολη επιλογή και την λύση την ''χωρίς ιδιαίτερο κόπο'. Είναι αυτοί που άφηναν το υποσυνείδητο να κανει ότι θελει για αυτούς. Χαμενοι λοιπόν παραιτήθηκαν απο καθε προσπαθεια πειθοντας τον εαυτό τους για την ''ξεχωριστή'' σημασία των μικρών καθημερινών απολαύσεων για να μην προσπαθήσουν να μην απογοητευτούν να μην δουλέψουν σκληρα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους.
Οι επιτυχημένοι είναι η αντιθετη κατηγορία που σήμερα διορθώνει τα κακα του παρελθόντος του, βαζοντάς τα θέματά του σε σειρά προτεραιότητας και ξεκινώντας ενα ενα να το κανει στοχο και να τα επιλύει. Να κερδίζει καθημερινά την χαμένη απόσταση επιλέγοντας πάντα τη δυσκολή λύση και κερδίζοντας μια μια τις μαχες.
Αυτα τα λίγα ελπίζω να έγινα αντιληπτός. Συγχαρητήρια στην προσπαθεια της Νίκης, ηταν τοσο συγκλονιστική που με καθήλωσε μετα από ενα χρόνο σιγουρα να ξαναγράψω σε αυτη τη σελίδα. Θανάση και γω σε ευχαριστώ για την βοήθειά σου σε μενα στο παρελθόν. Σημερα και γω ανοίκω στους μη καπνιστές χωρίς να ξερω το τελικό αποτέλεσμα των προσπαθειών μου, ειναι ίσως νωρίς για να βγαλω συμπεράσματα.
γ
Θανάσης Αποστόλου:
Γιώργο, χαίρομαι πολύ που έχεις πάρει τελικά το σωστό μονοπάτι.. Έχω να πω κάτι για το 1ο που αναφέρεις. Με έχει εντυπωσιάσει η δυνατότητα του σώματος να ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ και να "συγχωρεί", παρά τις συνεχείς "αμαρτίες" στις οποίες πέφτουμε.. Δεν είναι απλά ότι με τη διακοπή του καπνίσματος ή της κακής διατροφής σταματά η ζημιά, που είναι ήδη τεράστιο κέρδος, αλλά το καταπληκτικό είναι ότι ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ η καταστρεπτική πορεία. Οι όποιες ζημιές αντί απλώς να σταματάνε, ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ!
Δε θα πω πολλά, μπορώ να παραθέσω πολλά παραδείγματα και σχετικές μελέτες. Θα παραθέσω μόνο ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα και αφορά το δέρμα. Διαβάστε πώς η άσκηση μπορεί να βελτιώσει το δέρμα και όχι (όπως πίστευαν οι επιστήμονες) να σταματήσει ή επιβραδύνει τη γήρανσή του.. Ανάλογα αποτελέσματα έχει και η διακοπή του καπνίσματος, η υγιεινή διατροφή κλπ.
εδώ η σούπερ είδηση: http://www.healthyliving.gr/2014/06/19/gymnastikh-askhsh-derma-ghransh/ διαβάστε!
Ποτέ δεν είναι αργά.. και όπως λένε και οι ξένοι.. Πάρτε την απόφαση:
I ll make the rest of my life, the BEST of my life. ::eye::
george12:
Πολυ ενδιαφέρουσα η διαπίστωση ότι διορθώνονται οι βλάβες στην υγεία με τη διακοπή του καπνίσματος. Ενα γεγονός σημαντικό που ενισχύει το κίνητρο μου να απομακρυνθω ακομα περισσότερο και να επιβραβεύσουμε όλοι τις προσπάθειές μας με την ικανοποίηση ότι διορθώνουμε τα λάθη του παρελθόντος ή κατι τέτοιο. Αυτο που θέλουμε να είμαστε και όσο το πετυχαινουμε βελτιώνει την διαθεσή μας τη σκέψη μας την ψυχή μας. Ειναι η συνείδηση των πραγμάτων και των καταστάσεων σημαντικά εφόδια. Σας ευχαριστώ και παλι. Καλό καλοκαίρι!!!! Ακαπνο!!!